Socjalizacja

Socjalizacja to przyzwyczajenie do różnorodnych rzeczy i zjawisk, które mogą wystąpić w środowisku. Naturalna nieufność wobec wszystkiego, co nowe i nieznane, z punktu widzenia ewolucji jest zachowaniem niezbędnym i zwiększającym szanse na przeżycie. To, co nieznane,może być niebezpieczne. U zwierząt zachowaniem antagonistycznym do lęku jest ciekawość. Pozwala ona na stopniowe poznanie i zbadanie czegoś nowego, co być może okaże się przydatne i pożyteczne, a przynajmniej jadalne.
Obecnie wśród osób zajmujących się psami panuje tendencja, aby socjalizacje rozpoczynać jak najwcześniej. Zajęcia w psim przedszkolu zaleca się już od 7 tygodnia życia szczeniąt. Trudność polega na tym, że w tak młodym wieku szczenięta nie mają jeszcze dostatecznie rozwiniętej odporności nabytej i kontakt z potencjalnymi patogenami może być fatalny w skutkach. Zanim okres socjalizacji się zakończy, właściciel musi postarać się pokazać psu niemal wszystko, z czym może się zetknąć w przyszłości. Należy dopilnować, aby kontakty z ludźmi pozostawiały pozytywne wspomnienia, co można osiągnąć poprzez zabawę, głaskanie, smakołyki. Korzyści z intensywnej socjalizacji są dwojakie: po pierwsze, im więcej szczeniak pozna, tym mniej go będzie w przyszłości zaskakiwało. Po drugie, im częściej szczeniak będzie się spotykać z nowymi zjawiskami i sytuacjami (które początkowo go nawet przerażają), tym bardziej rośnie jego pewność siebie, a jego reakcje stają się bardziej opanowane i przewidywalne.
J.Donaldson, Pies i człowiek, 2007